Aan het einde van de lockdown en nog altijd stijgende besmettingen, nam het ongeduld toe. Snakkend naar het zogenaamde terugkrijgen van de vrijheid kregen jongeren steeds meer begrip van overheid en ouderen voor de zwaarte van de omstandigheden waaronder zij leden. Het zij zo. Ouderen die ik sprak vertelden nogal eens dat zij het eigenlijk best naar de zin hadden gehad de voorbije tijd. Ik las zelfs van iemand dat de avondklok geweldig was geweest omdat zij dan geen last had gehad van bezoekers die uren bleven plakken. Hoe divers wil je het hebben.
Hoe je het ook hebt ervaren, hoe je er ook op terugkijkt, besef wel dat we nog niet klaar zijn. Of het nu gaat om de varianten die we al hadden, of om de D die ons nog wacht, we zullen ons verstand moeten blijven gebruiken en nog voorlopig doorzetten. Het is al net als met dat gebed ‘Uw Koninkrijk kome’. Je hoopt en verlangt dat alle misstanden in de wereld tot een einde komen, maar jij of wie dan ook zal dat niet bewerken. De uitdaging is om te doen wat er voor jou mogelijk is, maar altijd in het besef dat onze inbreng stukwerk is. ‘Vul aan wat ons ontbreekt, want stukwerk is ons pogen’, zing je dan wel met Lied 672, maar dat is nog lang niet alles. God zal niet alleen aanvullen, Hij zal handelen, ingrijpen, herstellen, nieuw maken. Dus: nog even doorzetten. Alles wordt nieuw.
