Veel ‘oudere’ kerken maken het jongeren niet gemakkelijk om mee te blijven doen. Verstarde vormen, onbegrijpelijke verhalen, ‘niet mijn muziek’. Noem maar op. Het lastige vind ik daarbij, dat de kritiek vaak best klopt. Maar hoe gemakkelijk moet het zijn? Wie zich bijvoorbeeld wil aansluiten bij een synagoge, moet eerst een paar motivatiegesprekken door en daarna twee jaar op cursus. Een Evangelische gemeente kan soms weliswaar ‘wild dopen’ (een gastbezoeker dopen die zich aangesproken voelt en de uitnodiging aanneemt), maar voordat je lid kunt worden ben je een cursusjaar verder.
Maar goed. Hoe hoog de drempel ook is, in de diensten of om lid te worden, er is altijd een risico. Dat risico heeft te maken met de sfeer waarin wij leven. Weinig mensen hoeven te vechten voor hun bestaan, hun vrijheid, hun gemak. Hoe snel kun je dan de houding krijgen van de geestelijke consument? Je zoekt een gemeente waar jij je thuis voelt, waar het leuk is, naar jouw smaak. Geen idee heb je van de betekenis van de uitspraak dat je niet moet komen om te halen, maar om te brengen. ‘Maar je moet toch ook halen, ontvangen?’ Zeker, maar dat is iets anders dan anderhalf uur vermaakt worden of je gevoel laten kietelen. De beste vraag om jezelf te stellen lijkt mij: ‘Hoe ben ik leerling van Jezus?’ Niet: ‘Waar vind ik mijn …?’
