Leraar, politieagent, politicus, treinpersoneel scheidsrechter. Wat hebben zij – met vele anderen – gemeen?
Juist. Er is weinig tot geen respect voor hen. Soms geven ze daartoe ook aanleiding. Een agent met jasje los en zonder pet, handen liefst nog in de broekzak, wat moet je daarmee? En die rare - maar inmiddels onuitroeibare - Amerikaanse gewoonte om elke hoogwaardigheidsbekleder bij de voornaam te noemen draagt ook niet bij aan ontzag voor welk ambt dan ook. Een blunderende scheids, die fouten niet kan toegeven, vraagt om een vervelende reactie. Maar het is en blijft ‘de toon, die de muziek maakt’.
Er zijn culturen waar men ouderen zonder meer met égards behandelt; gewoon, omdat zij ouder zijn. Dat heeft wel iets, maar kan ook te ver gaan natuurlijk. Er plakt aan respect nog altijd wel de noodzaak om het in zekere zin te verdienen. Wie zich als een dictatoriale patriarch gedraagt, alleen vanwege leeftijd, mag best eens onderuit gaan. Maar wanneer het gaat om mensen in functie, die een bepaalde verantwoordelijkheid dragen, dan hebben we het over de leefbaarheid van onze samenleving. Dan is het schitterend om bijvoorbeeld in een volle trein een puber te zien opstaan om een oudere dame zijn plaats af te staan. En dat gebeurt! Schitterend, om te merken dat mensen soms een corrigerende opmerking zonder gezeur accepteren.
Respect tonen. Het is iets om mee bezig te zijn. Het maakt het leven mooier.
