Vandaag heb ik ‘gesnuffeld’ aan een mooi initiatief. De ‘Walk4Veterans’. Mijn vrouw liep trouwens en ik keek toe. Het is een gecombineerde activiteit van Koninklijke PIT – Pro Rege en de stichting Veteranenhond. Mensen worden uitgenodigd om een deel van het Pieterpad te lopen en zich daarvoor te laten sponsoren. Met de opbrengst van het geld worden honden opgeleid, die het leven van militairen met Post Traumatisch Stress Syndroom draaglijker kunnen maken. Het is verbazingwekkend om te horen wat een hulphond kan betekenen. Niet alleen voor militairen overigens, maar ook voor rolstoelers bijvoorbeeld. Een sterk staaltje vind ik de diabeteshond. Een vriendin heeft er zo een. Haar bloedsuikerspiegel is verschrikkelijk moeilijk te regelen en dat geeft nare situaties. Maar nu is er deze hond, die aanvoelt dat er iets verkeerd zal gaan en daarvoor waarschuwt. Zij kan dan op tijd ingrijpen en zo voorkomen dat ze wegvalt.

De ‘Walk4Veterans’ is een initiatief van Maarten. Hij loopt het hele Pieterpad voor dit doel. Een jonge kerel, die zelf de naweeën van een uitzending meemaakt. Hij - en de organisaties - hopen van deze actie een jaarlijks terugkomend en groeiend gebeuren te maken. De bedoeling is, dat ieder die het nodig heeft, een getrainde hond als maatje krijgt.

Het is natuurlijk ‘beroepsgekte’, dat ik, toen ik het vandaag zo bekeek en de verhalen hoorde, moest denken aan kerkenwerk. Er zullen weinig gemeenten zijn die in hun profiel niet hebben staan dat ze willen ‘omzien naar elkaar’. Zorg voor wie het nodig heeft; betrokkenheid om zo samen een levende en levendige gemeente te zijn. En het gebeurt. Ongelooflijk veel mensen zijn bereid om zich in te zetten als vrijwilliger. In de kerken, bij de Zonnebloem, Rode Kruis, Humanitas en ga maar door. En toch wordt er voortdurend op gewezen dat er zoveel eenzaamheid is. Mensen zitten thuis, wachtend op bezoek. Wachtend op een gesprek of alleen maar een groet. En soms verbaas ik mij dan dat dergelijke mensen naast elkaar wonen maar niet op de gedachte komen om elkaar op te zoeken. Er zijn heel veel mensen die dezelfde rol vervullen als een hulphond (vergeef me de vergelijking). Maar het kan natuurlijk altijd nog een stuk beter. Een hulphond is er 7 x 24. Een vrijwilliger redt dat niet. Eigenlijk is dat wel goed ook, want wie wil te allen tijde een ander over de vloer die ‘van buiten’ komt.

Maar hoe dan ook. Ik zag vandaag een prachtige variatie op het thema van de goede herder.