Leuk is dat, om verrast te worden. Zeker ook op een zondagmorgen. Het was in Amsterdam. Een kerk in De Baarsjes. Vanouds van de signatuur van de Gereformeerde Bond. Enigszins is dat nog te merken, bijvoorbeeld aan de uitsluitend mannelijke ambtsdragers.
Maar ook aan de goede en actuele Bijbeluitleg. Een preek waarover je nog een tijdlang blijft nadenken.
Het is een gemeente, die met beide benen in de ‘grote stad’ staat. Zoekend naar manieren om getuigend en dienstbaar in de buurt te staan.
De verrassing diende zich aan toen ik rondkeek naar de medekerkgangers. Een enkele oudere, een paar handenvol. Maar de redelijk goed gevulde kerk werd verder bevolkt door twintigers en dertigers. Het leken me studenten en waarschijnlijk nog niet zo lang geleden afgestudeerden voor een groot deel.
Mooie oude Psalmen, begeleid door een prima organist. Maar ook een groep muzikale gemeenteleden voor de begeleiding van een aantal Opwekkingsliederen. Een mix van het ‘goede oude’ en nieuwere vormen.
Verrassend was het ook om te horen hoe de predikant de mensen uitlegde dat en waarom er voor het eerst aandacht zou worden geschonken aan Aswoensdag. Men werd uitgenodigd om op die avond naar de kerk te komen en samen een begin te maken met de Lijdenstijd. Dat kan dus ook zonder vooraf het carnaval te doorstaan. Misschien wel beter zelfs. Een Rooms-katholieke vrouw vertelde me vandaag nog, dat zij betwijfelde of de mensen in haar dorp (dat overwegend RK is) wel wisten wat de betekenis was van carnaval en Aswoensdag. Ik hoop dat ze ongelijk heeft. Maar ik zie nog voor me het bord waarmee een discotheek in Friesland een carnavalsviering aankondigde. Dat zou twee weken voor Pasen gebeuren. Die cafébaas had dus echt geen idee.
Wij gaan beginnen. Lijdenstijd, 40 – dagentijd. Hoe het ook genoemd wordt, we gaan een bijzondere periode van het kerkelijk jaar tegemoet. Is het teveel gezegd, wanneer deze dagen worden omschreven als ‘met Jezus op weg naar Jeruzalem’? Stap voor stap iets meer gaan verstaan van de weg die hij is gegaan? Wetend, wat hem te wachten staat. Wetend, dat de mannen die nu nog bekvechten over de vraag wie van hen de belangrijkste zal worden als Jezus eenmaal koning is, hem in de steek zullen laten als het er op aan komt. Wetend, dat het afschuwelijke moment van de Godverlatenheid er aan komt.
En hoe zwaar zal het geweest zijn voor Jezus, dat hij ook nog wist dat een groot deel van de mensheid het ‘wel best’ vond dat hij meende dit te moeten doen voor hen.
En – om het wat dichter bij te halen – dat hij wist dat er een tijd zou komen dat mensen, die naar hem werden genoemd (christenen), er niet meer zo bij stil zouden staan wat er was gebeurd en vooral waarom het was gebeurd.
Misschien is het wel mogelijk om Jezus te verrassen in deze dagen. Stel, dat wij ons massaal ‘anders’ gaan gedragen op weg naar Pasen. Zoals bijvoorbeeld moslims de ramadan vieren – ik noem maar iets. Zo ‘anders’, dat onze omgeving gaat vragen wat er aan de hand is. Hoe zou dat zijn?
