Ging het vorige week om de noodzaak van vergeving
ontvangen en geven, dit is misschien nog wel een stap daarvoor.
‘Waarom zou je?’ Ja, natuurlijk om een relatie weer goed te krijgen. Maar waarom neem je die moeite? Omdat het je dwars zit zoals de situatie nu is. Als dat om mensen gaat, is vergeving vragen een logische stap. Maar hoe zit dat als het gaat om God? Is ons geweten zo gevoelig dat we het merken wanneer er iets mis is? Er is wel geschreven over ‘Godsverduistering’. Maar hoe en wanneer ervaar je dat? In de Psalmen kom je teksten tegen als: ‘Hebt u ons losgelaten Heer? Uw verbond verbroken?’ En die vragen worden dan meestal gevolgd door de smeekbede om het tegendeel te laten zien.
Maar wij? In deze dagen? Kennen we dat gevoel, die ervaring, behalve soms vanwege persoonlijke ellende?
Schreeuwen naar God. Psalmen zingen in de nacht. Het kunnen momenten zijn die opluchting geven, maar de oorzaken zijn pijnlijk en verdwijnen meestal niet zomaar.
Wanneer het gaat om onze relatie met God, gaat het ook over de vraag of we enig idee hebben van de afstand die er tussen de Heer en ons. Zeker, er is gelukkig ook nabijheid. Gods kinderen zijn we. ‘Gekocht en betaald’ toen Jezus zijn leven voor ons inzette. Maar wanneer alleen die kant alle aandacht krijgt, waar blijft dan het ontzag en de verwondering? Zou het kunnen zijn, dat de tekst ‘God is liefde’ door ons wordt gelezen als ‘God is lief’? Dat zou dan kunnen betekenen, dat we er van uitgaan dat God alles wel goed vindt of door de vingers ziet. Misschien een reactie op de tijd dat er op werd gehamerd dat er een oordeel wacht? Maar wie wordt er toe gebracht om van God te houden en om Jezus te gaan volgen uit angst voor wat er zou kunnen misgaan?
En toch … wanneer wij de oproep van Jezus om hem te volgen niet al te serieus nemen, zullen we ook niet een besef van schuld, van te kort komen kennen. Soms vraag ik mij af, of de lauwheid die over een deel van kerkelijk Nederland lijkt te zijn gekomen, te maken heeft met dat ontbreken van schuldbesef. Ook dat is een riskant punt. Iemand een schuldbesef aanpraten is, zeker als het om God gaat, deprimerend en nergens goed voor. Waar het mijns inziens om gaat is de ontdekking dat wij hulp nodig hebben. Dat wij het niet redden om mens te zijn zoals God ons bedoeld heeft, zonder zijn hulp. Maar waar zou je God voor nodig hebben, als het allemaal wel in orde is en je gewoon op eigen kracht ‘goed genoeg’ kunt zijn?
Een gezond besef van het menselijk tekort lijkt mij nodig. Immers weet je dan ook dat je God en je medegelovigen nodig hebt om vrolijk op weg te blijven in het spoor van Jezus. Dan zul je het ook merken wanneer je bezig bent om weg te dwalen en hem kwijt te raken.
