Het kriebelt weer bij de staatssecretaris. In de wereld van het onderwijs wordt hij ervaren als vermoeiend met zijn voortdurende ballonnetjes. Steeds weer ideeën die onrust brengen en geen verbetering. Nu gaat het hem om het oprichten van scholen op basis van onderwijsvormen als Montessori en dergelijke, naast die van levensbeschouwing. In Nieuwsuur werd gesuggereerd dat dit ook te maken zou kunnen hebben met het zogenaamde leeglopen van de kerken. Het mogelijke gevolg is dat waar eerst alles groter moest, nu de versplintering wordt bevorderd. Verus, de overkoepelende organisatie van christelijk onderwijs, is niet blij met het idee van de staatssecretaris.
Maar er is zeker een probleem. Zowel met kerkelijke betrokkenheid, als met de identiteit van de scholen. Fors is er in het verleden gestreden voor de mogelijkheid en gelijkberechtiging van het christelijk onderwijs. Maar nu kun je een leerkracht van een pc-school horen zeggen: ‘Geloof? Ik heb er niets mee’. Gelukkig zijn er fantastisch goede voorbeelden te over. Maar ook deze houding komt voor.
Is wat de staatssecretaris wil een bedreiging? Of komt de bedreiging van het pc-onderwijs vooral van binnenuit? Ik vrees het laatste. Kijk naar de kerk. Waar christenen worden vervolgd, groeit de kerk. Waar christenen zich laten besmetten door de tijdgeest worden geloof en kerk uitgehold. Met de school kan het net zo gaan. Niet dat het onderwijs aan kwaliteit inboet, maar hoe helder blijft de identiteit? Wat gebeurt er wanneer geloof geen of nauwelijks een rol speelt? Wanneer de vlag de lading niet dekt?
Weten wie je bent, wat je gelooft en waarvoor je hebt te staan op je werkplek. Daar gaat het om. En daarbij: goed onderwijs blijven geven.
