Er is maar één echt nieuw begin. Alle goede voornemens en alle goede bedoelingen ten spijt. Dat wil niet zeggen, dat wij nergens aan zouden moeten beginnen, maar ‘stukwerk is ons pogen’.
Hoe vaak hebben we in onze wereld niet gedacht, dat nu alles anders zou worden. Denk alleen al aan de val van de muur. Wat hadden we niet verwacht dat de politieke verhoudingen zich daarna zouden ontspannen. Of aan de studentenprotesten van 1968 en de daarop volgende democratisering van universiteiten en dergelijke. Iemand vroeg me kortgeleden wat er terecht gekomen was van de mensen die destijds in opstand waren gekomen. En ook van Provo en de hippiebeweging. Ik wist niet anders, dan te vertellen dat velen van hen die het hadden overleefd, zich uiteindelijk weer hadden gesetteld met een wijntje en een goede baan.
De vraag was opgekomen vanuit de verwondering over de laksheid en het gebrek aan inzet, zoals die zich momenteel tonen. Zeker, we hebben Occupy, de globalisten en de hackers. Maar zij hebben (nog?) bij lange na niet de uitwerking van de gebeurtenissen in de tweede helft van de vorige eeuw.
Nu protesteer je misschien via sociale media bijvoorbeeld. Gemakkelijk en goedkoop.
Het is ook verleidelijk om achterover te leunen. Zo van: ’Kan ik er wat aan doen?’ Het enige juiste antwoord op die vraag is: ‘Ja, ik kan er ook wat aan doen!’ Maar pas betrapte ik mezelf op de dodelijke gedachte ‘dat hebben we jaren geleden al eens geprobeerd’. Het was tijdens een gemeentevergadering van de kerk, waar een jonger iemand enthousiast een aantal ideeën poneerde. Ik schrok van mijzelf en vroeg me af of dit betekende dat ik echt ouder werd. In beweging blijven, blijven proberen om zaken ten goede te veranderen, is immers noodzakelijk. En wanneer elke generatie opnieuw dingen wil uitproberen is dat alleen maar hoopvol en een prima leerproces.
Deze aarde, deze kerk, deze samenleving, zoals ons die zijn toevertrouwd, vragen onze blijvende zorg en inzet.
Maar er is maar één echte verandering en daarop moeten we blijven hopen en daarvoor moeten we ‘voorbereidend werk’ blijven doen. Op de Molukse kerk in ons dorp staat ‘Ora et Labora’ – bid en werk. Weinig is ergerlijker dan mensen die alleen maar afwachten of commentaar blijven leveren vanaf de zijlijn. En die enige echte verandering vraagt van ons dan ook dat wij positief en hoopvol bezig blijven om wereld, kerk en samenleving beter achter te laten dan wij die zelf kregen. Vraagt van ons dat we onze talenten daartoe benutten.
Wat dan die ‘enige echte’ is? Ons staat een nieuwe werkelijkheid te wachten. Een wereld zonder onrecht en vervuiling. Een wereld waarin vrede normaal is, waar leeuw en lam samen genieten van het leven. Een wereld zonder onrecht, pesten, ziekte en dood. Een wereld waar God Koning is.
Is dat een droom? Ja. Maar wel een droom, die gebaseerd is op een belofte. Een belofte van iemand die zijn woord nog nooit gebroken heeft. Vandaar: ‘Kom Heer Jezus’.
