Wanneer de apostel Jacobus zijn brief in 2015 had geschreven, zou het in hoofdstuk 3 vast niet alleen zijn gegaan over de tong. Wat hij over dat lichaamsdeel schreef is na zo ongeveer 19,5 eeuw nog altijd onthullend en verhelderend en heel herkenbaar. Maar we hebben ons ‘ontwikkeld’. Behalve de tong, zou Jacobus het nu ongetwijfeld ook hebben gehad over de wijsvinger en/of duim. Als ik het goed heb, zijn het die twee vingers die vooral gebruikt worden om iets op sociale media te zetten en dus daar ook bagger te storten.
Gesproken of getikt, woorden doen iets. Ze luchten op, ze raken, doen goed. Het kan van alles zijn. Wanneer Jezus het levende Woord wordt genoemd, het Woord waardoor alles is ontstaan, zichtbaar en onzichtbaar, het Woord dat ook ons raakt, vult en vernieuwt, dan geeft alleen dat al aan hoe belangrijk woorden kunnen zijn.
Wat kan een mens er ook mee de fout in gaan. Ene Sandra vroeg in een blog waarom de Hema niet deed wat was gezegd: alleen roetpieten in de winkel. Honderden smerige berichten kreeg ze over zich heen. Van alles werd haar toegewenst. Het is ook zo gemakkelijk, goedkoop en laf om anoniem even gal te spuwen. Maar wat brengen dergelijke berichten, dergelijke woorden, een narigheid.
De presentator van het Tv-programma ‘Van hagelslag naar halal’, liet mij een aantal van de twitterberichten lezen die hem ten deel vielen. Het programma gaat over drie jonge vrouwen die moslima werden en daardoor een minder goede relatie kregen met hun moeder. Gezessen gingen ze op reis in Jordanië, in de hoop op verbetering.
“Landverrader’, ‘NSB-er’, ‘vieze flikker’ – om zo maar enkele reacties te noemen. De mooiste was mijns inziens: ‘Als Geert aan de macht komt zul jij het weten …’. Kennelijk is voor een enkeling niet te verdragen, dat er mensen zijn die zich gedragen alsof moslims ook mensen zijn als wij. Maar wat een duistere wereld komt er tevoorschijn in zulke berichten. Wat moeten de schrijvers (ik denk namelijk dat het vooral jongens en mannen zijn, maar ja, ze blijven liefst onbekend) vol frustratie en boosheid zitten. En dan tik je er op los en verzenden gaat zo eenvoudig.
Een duistere wereld. Een duister gevoels- en denkleven (voor zover er van denken sprake is).
En dan lees ik Jacobus 3. ‘Met onze tong zegenen we onze Heer en vervloeken we mensen die God heeft geschapen naar zijn evenbeeld.’
Hoe graag vier ik dan Advent: ‘Er is uit ’s werelds duistere wolken een licht der lichten opgegaan’. In de chaos, in het donkere denken van mensen, die zo graag anderen kwaad doen of toewensen, kan licht doorbreken. Wij hoeven niet te blijven hangen in narigheid en bezorgdheid. Licht, ruimte, vrede, blijdschap – het is allemaal te ontvangen in de relatie met hem, wiens komst we deze dagen vieren. Advent is hoop. Niet een hoop, die ons laat wachten op betere tijden alleen. Ook hoop die ons in beweging brengt, in de voetsporen van Jezus.
