En weer zag ik het gebeuren. Kinderen op verjaardagsvisite bij een grootouder. Zonder de aanwezigen te groeten zochten zij een stoel om zich onmiddellijk te verdiepen in hun mobiel. Werd er een spelletje gedaan of zogenaamd gecommuniceerd? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is, dat de communicatie in heel snel tempo is afgenomen sinds de mogelijkheden daartoe zijn toegenomen. Kijk maar om je heen in de trein. Scholieren vertellen elkaar nauwelijks meer grappen, ze rommelen niet meer samen, ze tikken op hun apparaatje. En zo’n kleinkind op visite? Je durft het geen vraag te stellen, bang dat je iets verstoort.
Nu is het natuurlijk wel zo, dat het heerlijk is om te ontsnappen aan de aandacht van de andere (oude) gasten wanneer je mee moet op visite. Maar hoe klein wordt je wereld, wanneer je zo geconcentreerd bent op de mogelijkheden van het wereldwijde web? En geloof me – het zal niet werken wanneer oma het mobieltje bij binnenkomst laat inleveren. Zoals dat op sommige scholen schijnt te gebeuren. Het zou waarschijnlijk betekenen, dat een bezoek aan grootouders drama oplevert.
Niet letten op je omgeving, maar alleen op wat je in je hand hebt, is een kwaal die zich razendsnel verspreidt. Mensen worden er eilandjes door en komen terecht in een wereld vol onechtheid. In een ochtendkrant las ik het verslag van een opgevangen gesprekje: ‘Hé, ben jij Nannette? Dan zijn wij vrienden – op Facebook’. Zo kun je jezelf voor de gek houden, met honderden zogenaamde vrienden; mensen die je nog nooit hebt gezien of gesproken. Eigenlijk is het nogal triest.
Wanneer Jezus op weg is naar Jeruzalem, heeft hij ook problemen met communicatie.
Niet alleen blijken veel meelopers niet bepaald trouwe vrienden te zijn, maar zelfs zij, die zich wel zien als zijn vrienden, verstaan hem niet. Keer op keer reikt hij informatie aan over wat er gaat gebeuren. Informatie, over wat hem te wachten staat in de stad van David. Het komt niet over. Ieder van hen, heeft zo zijn eigen ideeën over wie Jezus is en over wat de toekomst met Jezus gaat brengen. En van die ideeën zijn zij zo vol, dat er voor de informatie die Jezus aanreikt geen plaats meer is. Het resultaat is, dat de weg van Jezus een uiterst eenzame is. Mensen lopen wel met hem mee, maar met hem mee voelen is nog wel iets anders. Zijn zorg, zijn angst, om wat hem te wachten staat in Jeruzalem, kan hij met hen niet delen.
Is het vreemd om je dan die groep mensen daar in Israël, op weg naar de grote stad, voor te stellen als lieden die allemaal druk zijn met hun smartphone, IPod of wat dan ook? Ieder druk met haar of zijn eigen ding? En Jezus probeert over te brengen wat hem bezighoudt. Hij probeert hen duidelijk te maken hoezeer hij hun steun nodig heeft. Maar zij, zijn leerlingen, zij leven in hun eigen wereld en zijn bezig met hun eigen zaken en ideeën. Iets nieuws onder de zon? Ik dacht het niet.
