Het is weer zover. De kaarsen worden gedoofd, één voor één. De kinderen hebben een project. Er extra bezinningsmomenten en straks gaan we de Stille Week in. Het landelijke thema is veelbelovend: Zoek de stilte. En hoeveel woorden zullen we spreken en aanhoren rond dit thema? De stilte zoeken is niet erg gebruikelijk. Het lijkt alsof we er niet van houden of niet tegen kunnen. Je komt jezelf tegen wanneer het stil wordt. Spreek een jongere aan op straat en deze moet eerst de dopjes uit de oren halen. En hoeveel ouderen praten maar door zonder ook te luisteren?
In onze kerk is er duidelijk een omslag gaande. Er was een tijd dat men het ‘aan de top’ wel leek te weten. De laatste tijd ontwikkelt zich een andere houding, meer dienstbaar en getuigend. Ik denk, dat dit ook de reden is, dat er een thema op weg naar Pasen is gekozen dat inhoudelijk veel belooft. Stil worden, zoals de mensen stil werden toen het duister viel over Golgota.
Blijft natuurlijk de vraag wat wij doen met dit thema. De hele Paascyclus kan een soort rituele dans worden; weer even iets anders. Straks gaan we weer over tot de orde van de (zon)dag, alsof er niets gebeurd is. Het zou jammer zijn en in strijd met de bedoeling van het Paasthema. Geweldig zou het zijn, wanneer wij na Pasen 2014 met nieuwe ogen en nieuw vertrouwen onze wekelijkse opstandingdag zouden vieren en beleven. Juist omdat we stil worden van wat er gebeurd is om onzentwil. Stil worden, om daarna de lofzang te laten klinken.