Vanmiddag voelde ik me een beetje als Baruch (Jeremia 45). ‘Wee mij …’ zucht de man. Zelfmedelijden, omdat het leven soms zo lastig is.
Nu stond er voor Baruch heel wat meer op het spel dan voor mij. Ik was alleen maar bezig om uit te zoeken welke ziektekostenverzekering voor mij het beste en het voordeligste zou zijn. Maar ik word soms zo moe van al dat kiezen. Al die mogelijkheden die er zijn. En de details zitten dan waarschijnlijk in de kleine letters, zodat je er pas na een paar maanden achter komt dat je beter had kunnen blijven zitten waar je zat. En dan is het tot 1 januari weer te laat.
En onze gemeente krijgt glasvezel waarschijnlijk. Ook daarbij is het kiezen. Welke provider is de beste? Welke de goedkoopste? Is goedkoop duurkoop? En wat voor mij van groot belang is, is mijn e-mailadres. Stap ik over naar wie dan ook, dan krijg ik een ander adres. Terwijl het nu al gebeurt, dat mensen mijn jaren oude adres hebben staan en me dan bellen omdat het mailtje maar steeds terugkomt. Er komt trouwens ook nog post op mijn adres van zeven jaar geleden (en dat is niet mijn schuld, ik heb het – soms al een paar keer – doorgegeven dat ik daar niet meer zit).
Keuzes maken. Ik kan me heel goed indenken dat mensen (met mij) snakken naar de dagen dat het leven eenvoudiger was. Je hoefde niet te kiezen wie je water, elektriciteit of gas zou mogen leveren. Ik ben trouwens nog altijd een vurig voorstander van nutsbedrijven. Zaken van algemeen belang moeten worden geleverd zonder dat er aandeelhouders beter van kunnen worden.
Maar het schijnt te wennen, dat kiezen. Wanneer ik om mij heen kijk zie en hoor ik van mensen die dat ook doen op het kerkelijk erf. Soms heel begrijpelijk. Bijvoorbeeld wanneer er in een gemeente geen goede en eerlijke plaats is voor kinderen en jongeren. Maar het komt ook voor dat men kiest op een manier waar ik weinig tot niets van begrijp. En dat zal dan wel aan mij liggen. Als het antwoord op de vraag waarom iemand is weggegaan niet veel meer is dan bijvoorbeeld de liederen die elders gezongen worden, gaat dat mijn begrip te boven. Natuurlijk is het lekker om eens iets anders te zingen. Misschien iets dat meer lijkt op Marco Borsato of zo, maar gaat dat op den duur niet vervelen? Ik ken verschillende mensen die wel kiezen, maar van wie ik niet denk dat ze weten wat ze willen. Zij zijn al aan hen derde of vierde gemeente toe.
Maar hoe dan ook. Het heeft weinig zin om zelfmedelijden te krijgen vanwege de hoeveelheid mogelijkheden. Misschien is een goede raadgever de oplossing. Maar volgens de Bijbel moet je er daarvan ook weer niet teveel hebben. En wat is teveel?
Geruststellend is het voor mij in ieder geval dat ik wel uit de geloofskeuze ben gekomen. Eén Heer, één geloof, één doop.
