Pausloos is de wereld. Benedictus nam een verstandig besluit. Wanneer je niet meer kunt wat je moet, is het beter om te stoppen.
Hoe lang het zal duren voordat er een opvolger is weet natuurlijk niemand.
Sinds de Reformatie weten wij, protestanten, met de bisschop van Rome als hoofd van de kerk geen weg meer. Stedehouder van Christus wordt hij genoemd en opvolger van Petrus, die de eerste bisschop van die stad zou zijn geweest. Dat zou dan ook betekenen, dat de eerste bisschop niet in eenzaamheid zijn zware werk had moeten doen. Petrus was immers getrouwd.
Een andere titel van de paus is Pontifex Maximus. De hoogste bruggenbouwer, omdat hij de leider is van alle andere pontifices. Oftewel: van alle bisschoppen.
Vanouds was de priester degene die een brug vormde tussen God en het volk. Het volk was onwetend en vaak ongeletterd. Het is nog maar zelfs sinds het midden van de vorige eeuw dat de paus uitsprak dat het voor iedere gelovige goed was om de Bijbel te lezen. Lange tijd was dat verboden, er zou maar gedoe van komen. Immers had iedere ketter zijn letter; wanneer iedereen de Bijbel kon lezen en daar zelf een uitleg aan geven, dan dreigde er chaos van leer.
Ik kan er weinig tot niets aan doen, dat ik altijd weer moet denken aan Jezus, wanneer ik iets hoor of zie van dat ‘pontificale’. Vooral ook in deze dagen. Het beeld van Jezus, nergens en bij bijna niemand welkom; afgewezen en uitgejoeld. Jezus, worstelend met zijn opdracht in de hof van Getsemane. Wel trouwens de plaats waar zijn gebed werd verhoord. Zelden kom ik een christen tegen die dat gelooft overigens. Voor de meeste mensen is het gebed van Jezus in de hof een soort troost voor het feit dat hun eigen gebeden meestal niet worden verhoord. Tenminste niet op de manier die zij verwachten. In Hebreeën 5: 7 wordt ons duidelijk gemaakt dat het bidden van Jezus wél werd verhoord. De nieuwste vertaling is wat kaal uitgevallen, maar in de vorige klinkt het zo: “… en Hij is verhoord uit zijn angst”.
De verhoring was dus, dat Jezus werd geholpen om verder te kunnen gaan. Wie dat toch zich laat doordringen, zou wel eens een heel andere visie kunnen krijgen op gebedsverhoring. Niet zoals wij het hadden gedacht gebeuren de dingen, maar zoals God weet dat het het beste is.
Afgezien van de Romeinse glamour, die mijns inziens niet aan Jezus doet denken, was deze paus een bijzondere theoloog. Hij schijnt prachtige boeken te hebben geschreven over Jezus. Maar er is in de loop van de eeuwen zoveel aangekoekt aan de positie van allerlei kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders. De kerk – en niet alleen de RKK - is zo goudkleurig en daarmee soms zo glibberig geworden. Wat was er aan pracht en praal aan de Man van Nazareth? Aan Hem die tot in de dood ging om ons leven te geven? Hij was wel Gods Zoon, maar “Hij deed afstand en nam de gestalte aan van een slaaf” (Filippenzen 2). Voor ons!
