Normal 0 21 false false false NL X-NONE X-NONE MicrosoftInternetExplorer4
/* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standaardtabel; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
Al het gedoe rondom de keus van de paus om af te treden nu het allemaal niet meer zo goed wil, zette me aan het denken.
Deze paus trok de teugels aan in zijn kerk. In ons land heeft hij daarmee sommige mensen blij gemaakt, maar veel anderen verdriet gedaan. Maar goed, het gaat om een van boven af geleide kerk.
Wij hebben die tijd ook meegemaakt. Een door een ministerie voor godsdienstzaken vanuit Den Haag georganiseerde geloofsgemeenschap. Het lukte niet, de boel brak in stukken. Naast diverse splinters, waren er grote breuken: de Afscheiding vanaf 1834 en aan het einde van die eeuw de Doleantie. Daarna ging het nog weer verder, met als triest dieptepunt de Vrijmaking van 1944. Protestanten schijnen goed te zijn in het scheppen van nieuwe stromingen.
Soms ervaar ik ook in onze eigen kerk nog wel eens het gevoel dat er behoefte bestaat om wel erg veel onder controle te houden. Begrijp me goed, een organisatie als de Protestantse kerk heeft natuurlijk afspraken en regelingen nodig. Maar het lijkt er zo nu en dan op dat plaatselijk werk in de tang terecht komt. Dat men niet altijd de ruimte heeft om de eigen belangen te behartigen zoals dat plaatselijk het meest gewenst is.
Dan lijkt het – al is het maar een klein beetje – op een van bovenaf bestuurde kerk. En daar is menig protestant allergisch voor.
Kijken we naar de Heer van de Kerk, dan zien we iemand die weliswaar duidelijke regels gaf, maar daarbij veel ruimte. Goed, Paulus zei dat alles in goede orde moest gebeuren. Gelijk had hij. Maar in onze situatie, een gevestigde kerk, gaat het dan wel om twee niveaus: landelijk/regionaal en plaatselijk. Wat landelijk moet, mag landelijk. Wat plaatselijk kan, moet plaatselijk.
Hoe zou Jezus aankijken tegen onze kerk? Van hem leerden we, dat wie leiding geeft allereerst dienaar is. En de manier waarop hij dat heeft laten zien, daar danken wij ons geloven en ons leven aan. Te allen tijde het belang voor ogen hebben van de mensen voor wie je er bent. Dat heeft hij gedaan tot dwars door lijden en dood heen. En terwijl hij dat deed, was hij in alles bezig om de wil van zijn Vader te doen.
Soms probeer ik me voor te stellen hoe het zou zijn wanneer Jezus vandaag in de kerk rondliep. Hij was bepaald niet iemand van glitter en al helemaal niet van macht (ook al had hij alle). Iemand schreef daar eens een boekje over. Over hoe Jezus op bezoek zou komen en alles werd opgepoetst. Toen hij verscheen werd hij niet herkend en ging maar naar de overkant van de straat om daar mensen te ontmoeten.
Zou de Lijdenstijd niet een geschikt moment zijn om opnieuw na te denken over de vraag hoe wij hem het beste dienen en volgen? Niet alleen persoonlijk, maar ook samen? We hebben onze kerken en ons geloven te vaak dichtgetimmerd met van alles en nog wat. Terwijl openheid en liefde toch het geheim zijn van de navolging.
