Het surfen op internet is niet een van mijn tijdsbestedingen. Maar soms krijg ik een tip van een van mijn kinderen: ‘Pa, klik eens op deze link. Dit moet u zien. ‘

Het ging deze keer over een opname van 11 november 2011. De dag, waarop in een deel van de wereld de voorbereidingen beginnen voor het carnaval.

Het filmpje op Youtube, waar ik zo nodig naar moest kijken, was van een heel andere orde. Het was een opname van de jaarlijkse gebedsdag van de Koptische kerk. Ongeveer 70.000 mensen, waaronder heel veel jongeren, waren bij elkaar gekomen in en bij de  grotkerk in Cairo. Hoe groot die ruimte ook is, ze pasten er bij lange na niet allemaal in. De kerk op zich is al heel bijzonder. Een heel grote grot, die op een gegeven ogenblik toch te klein werd voor de vele bezoekers. Toen bleek, dat er een wand doorgebroken kon worden, waarachter nog een immense ruimte zat. Het was daar, dat al die mensen een nacht samenkwamen om te bidden en te zingen. Waarom het gebeurde zal wel niemand weten, maar op zeker moment begon de hele menigte de naam van Jezus te roepen. Het ging heel ritmisch: Jezus – 3x klappen – Jezus – enzovoort. Bij iedere keer dat de naam van Jezus Moet u zich voorstellen hoe dat er uit ziet. Tienduizenden mensen die dit bijna tien minuten lang volhouden en bij iedere keer dat Jezus’ naam klinkt een of twee armen opsteken. Indrukwekkend.

Het lijkt een symbool te zijn voor de houding van veel – vooral jonge - christenen in Egypte. Zij staan onder druk. Aanslagen, ontvoeringen van christelijke meisjes, gezinnen die het land verlaten. Iemand werd naar het politiebureau geroepen omdat er in zijn huis – zonder toestemming !! – een gebedsbijeenkomst werd gehouden. Een hoge officier probeerde met dreigementen de bouw van een kerk in de woestijn te voorkomen. Rellen na een vrijdaggebed om dat de Islam in gevaar zou zijn. De sfeer is gespannen. Wat gaat de toekomst brengen voor de 10% christenen in dit land?

Maar veel Kopten laten zich geen angst aanjagen, maar houden de rug recht. Zij weten zich Egyptenaar, met heel oude rechten. Vertegenwoordigers van de oorspronkelijke bevolking.

Veel van deze mensen zijn trots op wie zij zijn en dankbaar voor hun geloof en kerk.

Zij zijn niet in alles een voorbeeld. De leiding van de kerk leunt soms wel erg dicht aan tegen de overheid. Ook wanneer deze zich ten aanzien van de christenen niet echt correct gedraagt. Maar die houding van trots en dankbaarheid, strekt zeker ten voorbeeld. In onze streken bestaat nogal eens de neiging om ons geloof maar wat verborgen te houden. Misschien weten we soms ook niet zo goed (meer) wat we eigenlijk geloven en waarom. Dat is jammer en ook schadelijk. Onze Heer verdient beter. De zaak van Gods Koninkrijk verdient beter.

En aandacht en gebed voor die christenen, die in heel andere omstandigheden (over)leven, is wel het minste wat wij voor hen kunnen betekenen.