Er moet meer gelachen worden, ook in de kerk. We nemen onszelf misschien wel veel te serieus. ‘Verheug je altijd’, schreef Paulus. Onder alle omstandigheden, bedoelde hij daarmee. En natuurlijk is die vreugde niet hetzelfde als een flinke lachbui, het gaat veel dieper. Maar het vertrouwen, dat de Heer er bij is en dat we met hem toekomst hebben, legt toch zeker een vrolijke laag onder ons bestaan?
Daarom ook is Advent zowel een tijd van bezinning als van vieren: ‘Hij heeft naar ons omgezien en ons bevrijd’. De ernstige kant van de zaak is wat hem dat heeft gekost en waarom dat nodig was. Maar het resultaat mag gevierd worden met ‘lofzang en vreugdedans’.
De burgemeester van Amsterdam hield kort geleden de ‘preek van de leek’. Zijn uitgangspunt was het verhaal van de barmhartige Samaritaan. Wanneer je dat verhaal leest, ontdek je toch hoe prachtig Jezus humor gebruikt? Je zult maar de Schriftgeleerde zijn die de vraag stelde wie zijn naaste was. En dan een dergelijk antwoord krijgen. Pijnlijk voor de man die een vraag stelde die niet bepaald oprecht was. Maar een feest voor de mensen die het verhaal hoorden en die dagelijks leden onder de veroordelende houding van de mensen die zo goed wisten hoe het van God allemaal moest.
En wat werd er gekozen als hét Boek van de Spiritualiteit? ‘Eindelijk thuis’, van de priester, schrijver, gelovige, Henri Nouwen. Ook al een verhaal met diep trieste, maar ook emotioneel grappige kanten. Ik schreef ooit in een dagboek dat de vader ‘zo hard hij kon, met zijn stramme benen’ de zoon die terugkwam tegemoet liep. Iemand reageerde, dat hij dat maar oneerbiedig vond. Maar het staat er echt. Zo heeft Jezus het gezegd, behalve dan dat van die stramme benen. En het is toch geweldig om het – in je verbeelding – zo te zien gebeuren? Wanneer je het voor je ziet, dan moet je slikken vanwege de grenzenloze liefde van de vader. Maar ook glimlachen bij het beeld van die oudere man, die niet snel genoeg bij zijn terugkerende zoon kan komen.
En het is natuurlijk niet alleen in de kerk en in het geloven, dat we wel wat meer verbeeldingskracht en humor kunnen gebruiken.
Er is in ons land een politicus, die maar iets hoeft te zeggen of te twitteren en het wordt serieus doorgegeven in de media. Wat zou het bevrijdend zijn, wanneer ook zijn uitspraken met humor zouden worden becommentarieerd. Het zou hel wat spanning weg kunnen nemen. En uiteraard geldt dat niet alleen voor de wilde uitingen van deze ene parlementariër.
Juist omdat dit een tijd van bezinning is, van stil staan bij de niet aflatende liefde van God, kunnen we vrolijk vieren. Kwetsbaar kwam de Heer in ons midden. De hemel wist wat hem te wachten stond, maar hij kwam en hij behaalde dwars door lijden en dood heen de overwinning. Als dat geen reden tot vreugde en ontspannenheid is, wat dan wel?
