We zingen het: ‘Al heeft Hij ons verlaten, Hij laat ons nooit alleen’ (Gezang 234). Maar toch hebben we dikwijls het gevoel dat we er alleen voor staan. De hemel van koper, geen antwoord op onze vragen; geen reactie, hoe hard we ook roepen en smeken.

Of dat gevoel ook overeen komt met de werkelijkheid is natuurlijk de vraag. Het zou kunnen zijn, dat we soms zo vol zijn van verdriet of boosheid, van verslagenheid of onbegrip, dat we niet zien hoe Hij er bij is. Het kan ook een kwestie van geduld zijn.

Er was eens iets waar ik voor bad. Na enige tijd werd dit gebed verhoord, maar het had nogal even geduurd. Zodoende duurde het ook nog weer een paar dagen voordat ik mij realiseerde dat mijn gebed verhoord was en het bedanken kon beginnen.

Onze lieve Heer en zijn kostgangers – een gecompliceerde combinatie.

Een andere kant van de zaak is onze actiebereidheid. We zingen dat Hij ons er nooit alleen voor laat staan. Maar wanneer de dingen niet gaan zoals wij denken dat ze moeten gaan, pakken wij ze wel op onze manier aan.

Ik vertelde vorige week dat ik met een groep in Israel was geweest. ’s Zondags waren we in Tiberias en bezochten daar de Schotse kerk. Er werd gepreekt over de Emmaüsgangers. De dominee vertelde, dat Emmaüs in die dagen een dorp was waar nogal wat verzet zat tegen de Romeinen. Twee teleurgestelde leerlingen van Jezus keren Jeruzalem de rug toe en gaan na Pasen naar huis. Veel hadden zij verwacht, niet is het (denken zij) geworden. Het zou dus goed kunnen zijn, dat deze twee het gevoel hadden dat zij nu maar zelf moesten aanpakken wilde het nog iets worden met dat Koninkrijk van God – en dus met het verjagen van de Romeinen. Jezus had hen verlaten en diep teleurgesteld – dachten zij. Wanneer dan de ‘geestelijke weg’, de weg van de Messias Jezus doodloopt, dan maar met het zwaard, met geweld. Teleurstelling, verdriet en misschien ook ongeduld? Het zou zo maar gekund hebben. Het zou in ieder geval heel menselijk zijn geweest. Voor ons heel herkenbaar.

Een profeet heeft het wel mooi gezegd, maar wat kun je er mee? ‘Niet door eigen kracht of macht zal hij slagen, maar met de hulp van mijn Geest (Zacharia 4: 6)’. Mooi gezegd inderdaad, maar wat kun je er mee? Maakt het ons niet passief?

Het sleutelwoord is ook hierbij ‘vertrouwen’.

Wij doen wat we kunnen, wij zetten ons in, met alle talenten en creatieve gaven. Voor de kerk en voor de wereld. Niet vanuit de gedachte dat wij beginnen en dat God het dan wel afrondt, maar in het vertrouwen dat Hij ons de weg wijst. Immers, Hij heeft ons niet verlaten. Integendeel. ‘… jullie zullen kracht ontvangen en mijn getuigen zijn …’ Dat waren zijn afscheidswoorden. En: ‘ik ben met jullie, alle dagen …’

Het is er allemaal: verdriet, teleurstelling, gemis, ongeduld. En bij en in dat alles is Hij er, de opgestane Heer!