En weer mag er gekozen worden. Deze keer gaat het niet over politiek, maar over de plek welke het geloof heeft in onze bezigheden van elke dag.
Op heel veel plaatsen in ons land bestaat volgende week de mogelijkheid om niet alleen op zondag naar de kerk te komen. Het is de zogenaamde Stille Week. Diensten worden gehouden van Witte Donderdag tot en met Paasmaandag. Soms begint men zelfs al met vespers op de tweede dag van deze week, de maandag. Waarom zou je in een week tijd zo vaak naar de kerk gaan? De eerste dagen gaat het maar om een halfuurtje, maar vanaf donderdag wordt het menens. Een volwaardige eredienst, gewoonlijk inclusief de viering van het avondmaal. En zaterdag wordt het echt bar. Dan gaat het immers vaak om een late dienst en kom je tegen elven pas weer thuis. En dat terwijl de Engelsen beweren: A Christian on the way to heaven goes to bed before eleven (een christen op weg naar de hemel gaat voor elf uur naar bed). Ik hoop trouwens niet dat zij gelijk hebben, want dan is mijn toekomst onzeker.
Maar waarom zou je meedoen? Is het niet iets van een paar hobbyisten waar de kerkraad toestemming voor geeft? Een stille dienst op Goede Vrijdag - met een sterke preek - en een mooie dienst met Pasen – liefst met koperblazers – dan weten we toch wel weer hoe en waarom?
Toch probeer ik zelf graag zoveel mogelijk de bijeenkomsten van de Stille Week mee te maken. Een belangrijke reden is de ontdekking dat Goede Vrijdag en Pasen mij nogal eens zijn overvallen. Ineens is het zover. Terwijl er toch veertig dagen van voorbereiding waren. Wekenlang werd er in de eredienst aandacht besteed aan het feit dat we er naar op weg waren. Alle goede voornemens om aandacht te geven aan de weg die Jezus voor ons, voor mij ook, aflegde, leken verdampt te zijn door de drukte van alle bezigheden. Door ‘de tirannie van het dringende’. De zaken, die zich opdrongen, omdat ze ‘nu’ moesten gebeuren.
Ruimte houden in je agenda, in je aandacht, omdat het om zulke wezenlijke dingen gaat, valt soms tegen. De keuze, om het kerkelijke programma van de Stille Week te volgen, helpt mij dan om me te concentreren op de gebeurtenissen die de wereld hebben veranderd. Om mij concentreren op de weg die Jezus voor ons, voor mij ook, is gegaan.
Ben ik de enige, die met regelmaat merkt dat wij mensen ons niet of nauwelijks meer verwonderen over het offer dat Jezus voor ons heeft gebracht? De enige, die misschien te weinig nadenkt over de consequenties er van?
Je kunt een Passion draaien of er zelfs voor gaan zitten. Je kunt de Lijdenstijd gebruiken om te vasten, om van gewoonten af te zien, maar ook dan nog. Jezus zei, ‘wie hoort en doet’, die heeft het begrepen. Daar heb ik wel wat hulp bij nodig en ik ben vast niet de enige. Daarom kies ik voor de mogelijkheden van de Stille Week.
